Όταν κυβερνούν τά ποντίκια.

Σ' ένα υπόγειο στήν πλατεία Αββησυνίας
καί ξαπλωμένος σέ περίσκεψη βαριά,
κανάλια άλλαζε κι έριχνε μπινελίκια
γάτος πού είχε μιά κουδούνα στήν ουρά.

Καί τό κουβέντιαζε μέ φίλους καί μέ φίλες
αλλά αυτό δέν οδηγούσε πουθενά,
πώς τά ποντίκια  πιά τόν είχανε στριμώξει
καί τού' χαν δέσει καί κουδούνα στήν ουρά.

Ήτανε χρόνια πού τόν τάιζαν ειδήσεις
καί διαφημίσεις καί κους- κους μεσημβρινά,
καί τά ποντίκια πιά τό είχανε ξηλώσει
καί τού'χαν δέσει καί κουδούνα στήν ουρά.

Κι έτσι έγινε χοντρός καί καλομαθημένος
καί τήν περνούσαν τά ποντίκια μιά χαρά,
γιατί δέ σκέφτηκε ποτέ πώς δίχως κόπο
στομώνει ο νούς κι είναι τά πόδια σου βαριά.

Καί απο τότ' έχουν περάσει τόσα χρόνια
κι ό γάτος μόνο μπινελίκια ξεφωνά,
αφού κανένας δέν τού είπε μέχρι τώρα
πώς τά ποντίκια πρέπει νά τά κυνηγά.

Όλες οί λύσεις θέλουν πράξεις κι όχι λόγια
θέλουν καί ρίσκο καί ψυχή καμμιά φορά,
κι άμα δέν έχεις κότσια γιά νά τό παλέψεις
τότε σού δένουνε κουδούνια στήν ουρά.